Μάθησης Δρόμοι

Αυτή είναι ίσως η πιο συχνή ερώτηση που θέτουν οι γονείς για τα παιδιά τους ή οι ίδιοι οι θεραπευόμενοι για τον εαυτό τους, όταν πρόκειται για ενήλικες.

Η απάντηση όμως σε αυτήν την ερώτηση δεν μπορεί να δοθεί με ακρίβεια και σιγουριά. Ιδιαίτερα στο ξεκίνημα της παρέμβασης, οφείλουμε να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί, μιας και η πορεία της κάθε θεραπείας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως για παράδειγμα η φύση της δυσκολίας /διαταραχής του κάθε ατόμου, η ηλικία του θεραπευόμενου, η ποιότητα της σχέσης θεραπευτή/θεραπευόμενου, το κίνητρο που έχει ο κάθε ενδιαφερόμενος, το περιβάλλον στο οποίο ζει και πολλά άλλα.

Ωστόσο,  η  ενημέρωση που γίνεται μετά από κάθε θεραπευτική συνεδρία, καθώς και η ενημέρωση που γίνεται ανά μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα (ανά μήνα, τρίμηνο ή εξάμηνο), παρέχουν  μια γενική εικόνα για το χρονικό διάστημα που απομένει ως την ολοκλήρωση των συνεδριών.

Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση  είναι ναι. Ανεξαρτήτως από το τι είδους θεραπεία ακολουθείται ή την ηλικία του ατόμου, οι εργασίες και οι στόχοι που δίνονται για το σπίτι έχουν μεγάλη σημασία. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουν να εξατομικεύονται ανάλογα με τις ανάγκες,  και ίσως τον χρόνο που διαθέτει ο καθένας. Δεν παύουν όμως να είναι απολύτως απαραίτητες και πολλές φορές καθορίζουν ακόμα  και την επιτυχία ή/και τη διάρκεια της  ίδιας  της θεραπείας.

Στην περίπτωση που πράγματι υπάρχει καθυστέρηση στην ομιλία κάποιου παιδιού, πρέπει πρώτα να αποκλείσουμε ότι δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου προβλήματος υγείας, όπως π.χ. βαρηκοΐα , για αυτό η επίσκεψη σε έναν ΩΡΛ είναι συνήθως το πρώτο που συστήνεται.

Έπειτα, αν και μετά από επίσκεψη σε Αναπτυξιολόγο αποκλειστούν άλλου είδους διαταραχές, όπως π.χ. Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή (αυτισμός), τότε οι λόγοι μπορεί να ποικίλουν. Κάποιοι απ’ αυτούς θα μπορούσαν να είναι:

• Φτωχά ή περιορισμένα λεκτικά ερεθίσματα στο περιβάλλον που μεγαλώνει το παιδί
• Δίγλωσσο οικογενειακό περιβάλλον (στην περίπτωση που το παιδί έχει ήδη προδιάθεση για κάποια ήπια ή και σοβαρή διαταραχή)
• Έλλειψη κίνητρου για την ομιλία, αν οι γονείς δεν «πιέζουν» ιδιαίτερα το παιδί ώστε να επικοινωνήσει μαζί τους
• Πολύωρη έκθεση σε ηλεκτρονικά παιχνίδια ή τηλεόραση , που αποθαρρύνουν την επικοινωνία
• Δυσκολία στον κινητικό προγραμματισμό της άρθρωσης (δυσπραξία)
• Κληρονομικότητα και ιδιοσυγκρασία του παιδιού κ.ά.

Σε κάθε περίπτωση, αν ένα παιδί στην ηλικία των 2 - 2,5 ετών περίπου δεν έχει αρχίσει να μιλάει, είναι ανησυχητικό.

Οποιαδήποτε ανωριμότητα στο παιχνίδι, τη συμπεριφορά, τις κοινωνικές δεξιότητες, την ικανότητα για επικοινωνία, τη γραφή και την κινητική συμπεριφορά του παιδιού, θα μπορούσε να θεωρηθεί σημαντικός λόγος για να παρακολουθήσει εργοθεραπευτικές συνεδρίες το παιδί σας, αν κρίνεται απαραίτητο.

Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να εκφράζεται με κάποια από τις παρακάτω συμπεριφορές:

• Δεν ακολουθεί απλές οδηγίες που του δίνετε
• Χρειάζεται περισσότερες επαναλήψεις για να μάθει (σε σχέση με άλλα παιδιά της ηλικίας του)
• Δε διατηρεί βλεμματική επαφή
• Είναι υπερκινητικό (τρέχει, πηδάει χωρίς λόγο)
• Φαίνεται αδέξιο και χτυπάει εύκολα
• Σπάει συχνά τα παιχνίδια του
• Έχει μικρή διάρκεια συγκέντρωσης, διασπάται εύκολα η προσοχή του.
• Δυσκολεύεται στις δεξιότητες λεπτής κινητικότητας (δεν μπορεί να χειριστεί ψαλίδι, μολύβι, μικρά αντικείμενα, κ.λπ.)
• Δυσκολεύεται στο συντονισμό των κινήσεών του
• Έχει δυσκολίες στη γραφή/αντιγραφή των σχημάτων και των γραμμάτων, ανάλογα με την ηλικία του
• Δυσκολεύεται στις δραστηριότητες αυτοφροντίδας, αναλόγως την ηλικία του (να φάει με πιρούνι/κουτάλι, να ντυθεί, να δέσει κορδόνια, να κουμπώσει/ξεκουμπώσει, κ.λπ.)
• Δεν του αρέσει να το αγγίζουν και να αγγίζει συγκεκριμένες υφές
• Είναι επιλεκτικό με τις τροφές που τρώει
• Είναι ευαίσθητο στις μυρωδιές, τους δυνατούς ήχους (κλείνει αμέσως τα αυτιά του)

Αυτή η απάντηση δίνει και πάλι έμφαση στο πόσο απαραίτητο είναι να σχεδιαστεί ένα εξατομικευμένο πρόγραμμα για τον καθένα.

Για παράδειγμα, οι ατομικές ψυχοθεραπείες είναι συνήθως εβδομαδιαίες, όμως  ένα παιδί με Αναπτυξιακή Διαταραχή ίσως να χρειάζεται παραπάνω από 2 συνεδρίες την εβδομάδα. Ωστόσο, υπάρχουν παιδιά που συστήνεται να ξεκινήσουν αρχικά μόνο με μία συνεδρία ανά εβδομάδα προκειμένου να αποκτήσει εξοικείωση με το χώρο και τη ρουτίνα της προσέλευσης και σταδιακά να προστεθούν οι επιπλέον συνεδρίες του.

Οπότε, η συχνότητα εστιάζει για άλλη μια φορά στις προσωπικές ανάγκες και δυνατότητες του καθένα.